پايدارکننده‌هايي که پلي‌اتيلن سنگين را در برابر حرارت، منجر به تخريب حرارتي مي‌کنند، موادي هستند که با غلظت معيّن بايد افزودنيهاي پليمريبه آميزه اضافه شود تا پلاستيک را از تخريب حرارتي محافظت کنند. مانند مدت زماني که يک پليمر بايد در داخل يک آون و در درجه حرارت معيني گذاشته شود تا در آن شرايط، شکنندگي زنجير پديد آيد که به آن Oven life time (از يک روز تا يک سال) مي‌گويند، رسيدن به حالت اکسيد شدگي را مي‌توان از طريق يک آزمايش خمش تعيين نمود. لوله و اتصالات پلي اتيلن

استفاده از کمک پايدارکننده ها (Costabilizers) مانند (Thioethers, phosphites) در آميزه هاي HDPE نيز مرسوم است، همان گونه که قبلاً بيان شد، مخلوطي از آنتي اکسيدان هاي فنلي (اصلي) با فسفيت ها يا فسفونيت ها (ثانويه) که نقشي اساسي در فرآيند پايدارکنندگي پلي پروپيلن دارند، زياد مورد استفاده قرار مي‌گيرند.

پايدارکننده هاي حرارتي پلي اتيلن سنگين معمولاً در غلظت هاي (???? – ????)% به آميزه اين پلاستيک افزوده مي شوند و اين غلظت به ندرت از ????% اضافه تر مي‌شود.
بر اساس نتايج حاصل از آزمون Oven life time سه پايدارکننده حرارتي زير، بالاترين کارايي و تاثير را روي پلي اتيلن سنگين، داشته اند:

pentaery thrityl tetrakis-3- (3,5-di-tert. butyl -4-hydroxyphenyl)-propionate.
1,3,5- tris- (3,5-di-tert. butyl -4-hydroxybenzyl)-isocyanurate